Πρωταγωνιστές

Έχω να αντιδράσω έτσι πάρα πολύ καιρό... Και δεν εννοώ να αντιδράσω με εκνευρισμό... Δεν ξέρω πόσοι είδατε το ρεπορτάζ των Πρωταγωνιστών του Σ. Θεοδωράκη στο Mega με την οικογένεια από το Αφγανιστάν που ήρθε στην Αθήνα για να γλυτώσει από τον πόλεμο στη χώρα του. Η οικογένεια αυτή καθόταν επί πόσες ώρες στη πλατεία Αττικής μη ξέροντας που να πάει, μη έχοντας λεφτά, μη έχοντας φαγητό για να ταΐσει δυο παιδιά που είναι ζήτημα να ήταν πάνω από 7-8 χρονών.

Εκεί δίπλα τους στεκόταν ένας συμπατριώτης τους, ο οποίος είναι στην Ελλάδα από το 2003 και προσπαθούσε να τους βοηθήσει – το να βρεις κάποιον να μιλάει τη γλώσσα σου σε κάποιο τόπο μακρινό είναι βάλσαμο – το έχω ζήσει. Πολλώ δε μάλλον όταν σε αυτό τον μακρινό από το σπίτι σου τόπο δεν έχεις πάει με το αεροπλάνο αλλά σαν πρόσφυγας –οι εικόνες φαντάζομαι από καράβια λαθρομεταναστών είναι γνωστές.

Κάπου εκεί λοιπόν ήταν και ένας συμπατριώτης μας, ο οποίος φώναζε «Ποιος τους έφερε εδώ; Δεν έχουμε δουλειές. Παίρνουν τις δουλειές από Έλληνες εργάτες». Αφού τον στόλισα με κάμποσα κοσμητικά επίθετα –που καλό είναι να μην τα γράψω- θα ήθελα να παραπέμψω αυτούς οι οποίοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο εδώ, εδώ και όπου αλλού έχετε διαβάσει για περιοχές όπου τις δύσκολες δουλειές των χωραφιών ή όποιες άλλες τις αναλαμβάνουν ξένοι (που πολλές φορές έρχονται για μεροκάματο στην Ελλάδα και γυρίζουν στη χώρα τους αυθημερόν) και όχι Έλληνες οι οποίοι αράζουν στην καφετέρια «γιατί η δουλειά στο χωράφι είναι δύσκολη και τα λεφτά λίγα».

Φαντάζομαι ότι όταν κάποιος φεύγει από την χώρα του – και μάλιστα υπό τις συνθήκες που φεύγουν όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι, δεν το κάνει για αναψυχή ούτε για να γνωρίσει τον κόσμο. Το κάνει γιατί φοβάται, γιατί θέλει κάτι καλύτερο, γιατί θέλει να έχει φαγητό κάθε μέρα, γιατί θέλει τα παιδιά του να ζήσουν με ειρήνη, γιατί ψάχνει ένα μέρος που δεν θα πέφτουν βόμβες δίπλα του. Ποιος μπορεί να αρνηθεί σε έναν άνθρωπο κάτι τέτοιο; Όλοι αυτοί που φωνάζουν σήμερα εναντίον τους, πώς θα τους φαινόταν αν ήταν στη θέση των Ελλήνων του 50 και του 60 που έφευγαν μπουλούκια για την Γερμανία / Αμερική / Αυστραλία ή όπου αλλού; Α, ναι… Ξέχασα… Αυτοί ήταν νόμιμοι… Δεν ήταν παράνομοι. Και δεν ήταν Αλβανοί / Κούρδοι / Πακιστανοί / Αφγανοί / Μολδαβοί ή κάτι άλλο… Ήταν Έλληνες.

Αυτά βλέπω και σκέφτομαι καμιά φορά πόσο μάταιες είναι οι συζητήσεις για brand plans, brand equities, GRPs, CPRs και όλα τα άλλα που τρώνε την καθημερινότητα μας… Μάλλον την τρώνε για να μην καταλήξουμε μια μέρα να ζητάμε τον επιούσιο σε μια μακρινή χώρα…

Από την αντίδραση μου ξεκίνησα την οποία και γράφω στο τέλος…

Έκλαψα.