Οι φωνές....

Πέρασε πολύς καιρός από το τελευταίο post. Για την ακρίβεια 3 και κάτι μήνες.... Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, τα κατάφερα και ξαναγύρισα στη "παραδοσιακή" διαφήμιση και το Account Management.

Μισητό για πολλούς, αγαπητό για άλλους, για μένα είναι από τα rewarding κομμάτια της διαφήμισης. Επαφή με κόσμο - για την ακρίβεια με όλο το κόσμο, επαφή με την αγορά, με τους ανθρώπους της, τα trend της.

Για να μην πολυλογώ, γουστάρω ελληνική διαφήμιση... Με το μπάχαλο, το τρέξιμο, τις δικαιολογίες να πάρεις extra χρόνο, τους πελάτες που πιέζουν αλλά και λένε ευχαριστώ, με τους πελάτες που είναι πιεστικοί μεν, ευγενικοί δε, με τους ανάγωγους, τους άσχετους, που τους βρίζεις και σε βρίζουν και αυτοί... Είναι η τρέλα του διαφημιστή... Έχει και ένα ποσοστό μαζοχισμού... Γουστάρεις εν τέλει...

Αυτό που δεν γουστάρω και δεν μου είχε λείψει έχοντας δουλέψει δυο χρόνια με ένα πολύ καλό και ήρεμο άνθρωπο, είναι οι φωνές... Και κυρίως, οι αδικαιολόγητες φωνές... Οι φωνές που πέφτουν "για να δείξω ότι είμαι κάποιος - το αφεντικό - ο γ.γ."

Ευτυχές γεγονός ότι οι νεώτεροι άνθρωποι φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι οι φωνές δεν οδηγούν πουθενά. Είναι επίσης αρκετά σαφές ότι τουλάχιστον σε αυτούς που έχουν μυαλό, είναι φανερό πότε οι φωνές είναι δικαιολογημένες (αλήθεια, πότε είναι;;;) και πότε είναι για το θεαθήναι...

Καταληκτικά... Μην φωνάζετε για να δείξετε ότι είστε άξιοι και τα αφεντικά. Αν είστε, το ξέρουμε και το βλέπουμε. Αν δεν είστε, πάλι το ξέρουμε και φωνάζοντας αποδομήτε την (ήδη φθαρμένη) εικόνα σας...