Η παιδεία στην Ελλάδα... Μέρος 2ο

Βρήκα το παρακάτω κείμενο δημοσιευμένο στο blog Όνειρα. Πρόκειται για φυλλάδιο που διένειμαν φοιτητές στο δρόμο.

Παραθέτω και σχολιάζω

Συμπολίτες μας,Τις τελευταίες εβδομάδες οι φοιτητές έχουμε καταλάβει τις περισσότερες σχολές μας και βγαίνουμε στους δρόμους, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της Παιδείας μας και στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Μέρος της παιδείας δεν είναι ήδη στα χέρια ιδιωτών; Τα φροντιστήρια, ο ναός της παραπαιδείας, δεν είναι στα χέρια ιδιωτών; Τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία – δημοτικά – γυμνάσια – λύκεια, ανήκουν στο κράτος; Αφήνω το άσυλο για ποιο κάτω…

Αγωνιζόμαστε για μια Παιδεία που θα είναι δημόσιο αγαθό και στην οποία θα μπορούν να έχουνε πρόσβαση όλοι οι πολίτες, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης. Αν δηλαδή ψηφιστεί το άρθρο 16, θα σταματήσουν να έχουν όλοι πρόσβαση; Θα σταματήσει να υπάρχει το Πανεπιστήμιο Αθηνών ή το ΕΜΠ; Ή θα αρχίσουν να χρεώνουν δίδακτρα; Και αν ναι, από πού προκύπτει αυτό; Επίσης, η ύπαρξη και μόνο των φροντιστηρίων εδώ και δεκαετίες, που ο κάθε υποψήφιος φοιτητής περνάει πριν περάσει την πόρτα του πανεπιστημίου δεν αναιρεί το παραπάνω;

Για μια Παιδεία που θα είναι στην υπηρεσία ολόκληρης της κοινωνίας κι όχι στην υπηρεσία των λίγων οικονομικών συμφερόντων. Αυτό, μπορεί κάποιος να το αναλύσει εκτενέστερα; Με ποιόν τρόπο η Παιδεία θα είναι στην υπηρεσία λίγων οικονομικών συμφερόντων αν δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια; Επίσης, αν και όταν αυτά τα ιδιωτικά ιδρυθούν, θα κλείσουν τα δημόσια;

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην απαξίωση των πτυχίων μας και στην εργασιακή αβεβαιότητα. Μακράν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Πώς απαξιώνεται το πτυχίο; Ή μάλλον, τι είναι αυτό που δίνει αξία σε ένα πτυχίο; Τι είναι αυτό που κάνει καλύτερο το πτυχίο στην Διοίκηση Επιχειρήσεων του ΠΑ.ΠΕΙ. από το πτυχίο στην Διοίκηση Επιχειρήσεων που δίνει το Deree; Ποια είναι τα αντικειμενικά κριτήρια που κάνουν το ένα καλύτερο από το άλλο; Υπάρχουν; Ποιος τα ορίζει; Πώς και ποιος ορίζει ποιο πτυχίο έχει αξία και ποιο όχι; Αν την αξία σε ένα πτυχίο την δίνει η δυνατότητα να διεκδικήσει κάποιος μια θέση στον ιδιωτικό τομέα, η απάντηση έχει δοθεί εδώ και χρόνια. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αναγνωρίζουν το πτυχίο (και άρα του δίνουν αξία) και προσφέρουν θέση εργασίας στον ενδιαφερόμενο ανεξάρτητα από το μέρος που φοίτησε. Αν όμως μιλάμε για την πρόσβαση στο δημόσιο τομέα, τότε το προνόμιο ανήκει αποκλειστικά στους φοιτούντες στα κρατικά πανεπιστήμια. Γιατί; Επίσης, αγωνίζεστε ενάντια στην εργασιακή αβεβαιότητα. ΟΚ, χίλιες φορές μαζί σας. Μπορεί κάποιος να το αναπτύξει αυτό λίγο παραπάνω;

Παρ' όλα αυτά τα τηλεοπτικά κανάλια, όπως και πολλές εφημερίδες, συκοφαντούν τον αγώνα μας. Αρνούνται να προβάλουν τα αιτήματά μας. Παρουσιάζουνε τις πορείες μας ως πορείες μειοψηφιών. Προβάλλουν διαρκώς μεμονωμένα επεισόδια που γίνονται παρά την προσπάθειά μας να τα αποτρέψουμε με την περιφρούρησή μας. Πολλά Μ.Μ.Ε. σκοπίμως συκοφαντούν το δημόσιο πανεπιστήμιο για να διαφημίσουν μετά τα ιδιωτικά ως τον "παράδεισο" που θα έρθουν να σώσουν την κοινωνία από τα δήθεν "απαράδεκτα" δημόσια. Συμφωνούμε σε μεγάλο βαθμό. Χρησιμοποιήστε άλλα μέσα – με πρώτο και κύριο το Internet.

Επιπλέον, θέλουν να παρουσιάσουνε το πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρο δήθεν εγκληματικών ενεργειών. Δεν γίνονται εγκληματικές ενέργειες; Τις μολότωφ χτες βράδυ στην Πανεπιστημιούπολη ποιος τις πέταξε; Βγήκε μια κοπέλα και δήλωσε «τα άτομα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το φοιτητικό κίνημα και το συντονιστικό των καταλήψεων». Δεκτό. Όταν όμως ζητάς την συμπαράσταση του λαού / κοινωνίας, φροντίζεις να περιφρουρείς τις εκδηλώσεις σου και αυτές να μην δημιουργούν πρόβλημα στα μέλη των ομάδων από τα οποία ζητάς συμπαράσταση.

Όμως αρνούνται πεισματικά να προβάλουν τις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές εκδηλώσεις που κάνουμε όλον αυτόν τον καιρό μέσα στις καταλήψεις μας, κάτι που δεν είναι τυχαίο, καθ' ότι πρόκειται για εκδηλώσεις που είναι το πραγματικό νόημα του ασύλου, γιατί προωθούν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την δημιουργική έκφραση. Εάν δεν υπήρχε το άσυλο, τι θα εμπόδιζε αυτές τις εκδηλώσεις να γίνουν;

Την συγκεκριμένη αυτή στάση των Μ.Μ.Ε. δεν την θεωρούμε τυχαία, καθ' ότι συνδέεται με συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα που κρύβονται από πίσω και που θέλουν να ιδρύσουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν το αποκλείω ως γεγονός.

Παρ 'όλα αυτά δεν μας πτοούν. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, έτσι ώστε και οι επόμενες γενιές και τα δικά σας τα παιδιά να έχουν δικαίωμα πρόσβασης στο αγαθό της εκπαίδευσης, δίχως να χρυσοπληρώνουν τα δίδακτρα της ιδιωτικής εκπαίδευσης (των φροντιστηρίων και των ιδιωτικών πανεπιστημίων). Η δωρεάν παιδεία στην Ελλάδα δεν υφίσταται από την στιγμή που υπάρχουν φροντιστήρια. Δυστυχώς, οποιαδήποτε αλλαγή στα πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια, από όποια κυβέρνηση, δεν έχει περάσει. Ήταν όλες τόσο λάθος;

Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας της δημόσιας εκπαίδευσης και σας καλούμε να σταθείτε αλληλέγγυοι και να μας στηρίξετε. Η εικόνα ενός πανεπιστημίου γεμάτου αφίσες κομμάτων δεν είναι καθόλου αξιοπρεπής. Η εικόνα ενός διαλυμένου κτηρίου (πχ Νομική Αθηνών) δεν είναι καθόλου αξιοπρεπής. Η εικόνα κάποιων να τραβούν με βία κάποιον από το γραφείο του και εν συνεχεία να του χτίζουν την πόρτα δεν είναι αξιοπρεπής. Στο επιχείρημα «μα αυτός έκανε, έδειξε, έκλεψε κλπ κλπ», η απάντηση μου είναι ότι δεν γίνομαι κάφρος για να αντιμετωπίσω την καφρίλα.

Σας καλούμε να απορρίψετε τη συκοφάντηση που επιχειρούν τα δελτία ειδήσεων και να ακούσετε τα αιτήματα και τα οράματά μας. Αν με πείσει κάποιος για τα παραπάνω, θα βγω να σας στηρίξω μέσα από αυτό το blog που είναι το μέρος και το οποίο σας αμφισβητώ.

Το έγραψα σε κάποιο σχόλιο σε κάποιο άλλο blog: Μετά από συζήτηση με πρόσωπο φιλικό μου, ο οποίος είναι σφόδρα υπέρ των φοιτητικών κινητοποιήσεων, το συμπέρασμα το οποίο βγάζω είναι ότι ο καβγάς γίνεται για το πάπλωμα το οποίο λέγεται πρόσβαση στο δημόσιο.

Κλείνω. Ο καλός δημοσιογράφος και blogger Χρήστος Μιχαηλίδης έγραψε ότι ενώ το κίνημα των φοιτητών του 2006 στην Γαλλία συγκρίθηκε με το κίνημα των φοιτητών του Μαΐου του 1968, υπήρχε μια διαφορά: Τότε, οι διαμαρτυρίες ήταν για να αλλάξει κάτι. Σήμερα οι διαμαρτυρίες είναι για να ΜΗΝ αλλάξει κάτι.